ما عادت داریم یه کسی که دخلش به خرجش نمی رسه فقیر بگیم ، به کسی که اونقدر پول نداره که بتونه خواسته های خودشو برآورده کنه ، شرمنده زن و بچه اش نشه

خیلی سخته که آدم نتونه که نیازای خودش و خانواده اش رو رفع کنه ، اما بدتر از فقر دنیا فقر آخرته که أدم اونجا کم بیاره و نتونه نیازاش رو تهیه کنه

خودش اونجا بره اما پول آخرتی به اندازه کافی نداشته باشه که قادر باشه پس خرجای اونجا بر بیاد

مگه تو آخرت پولم می خوان هم بله هم نه

از این نظر که مفتی به کسی چیزی نمی دن بله اما از این نظر که مثل پول دنیا باشه نه

خلاصه توی اون دنیا به کسی مفتی چیزی نمی دن و باید برای کسب آسایش و راحتی با خودش چیزی داشته باشه که خریدار داشته باشه

اونجا هم که نمی شه چیزی تهیه کرد هرکی چیزی داره خودش لازم داره و اونو به دیگران نمی ده .

پس باید پول آخرت رو تو همین دنیا تهیه کرد اون چیزی که تو اون وا نفسای قیامت به درد آدم بخوره .

اونم چیزی نیست به جز اعمال خودمون که می تونه تو اون دنیا بدردمون بخوره و بس

ببینم : تو این ماه رمضون سفره مهمونی خدا پهن شده کاری برای جمع کردن توشه راه آخرت کردیم؟

کاری انجام دادیم که بهش بشه پول آخرتی گفت ؟

شاید این حرفا دیگه قدیمی شده و همه دنبال نون دنیاشونن تا توشه آخرتشون

اما اینو باید بدونیم که ما تو این دنیا خیلی باشیم 100 سال ، بیشتر که نیست ، اما آخرت رو خدا میدونه چقدره

پس باید برای دومی فکری کرد

عقل سلیم حسابگر اینجا چی می گه

عقل سلیم که برای این 100 سال اول می گه : فکر پیری و کوری خودت باش و خودت رو بیمه کن به مراتب برای بیمه آخرت بیشتر باید تاکید کنه

پس جا داره که برای پیری و کوری آخرتمون هم یه فکری کنیم و این ماه رمضون رو مفتی از دست ندیم .