ساعت 11 شبه پای دستگاه نشسته ام تا یه چیزی بنویسم ، دلتنگی یکی از دوستان وبلاگی رو که دیدم عزم قاطع کردم که امشب در این باره دست به قلم بشم .

می خواید حمل بر عوام فریبی کنید یا صداقت صاحب اختیارید اما اینو بگم که : از غصه دیگران بخصوص جوونا دلم یه درد میاد .

خلاصه می خوام در باره غصه و دلتنگی بنویسم ، درباره افسردگی و سر در گریبان فرو بردن

چرا ؟ واقعا چرا این طور  شده ؟

چرا جوونا به روحشون چین و چروک غم و غصه افتاده ؟

از چی ناراحتن ؟

حالا اونا که از حکومت هم لباسای من تو ایران دل خوشی ندارن ، فوری می گن : شما آخوندا کارو خراب کردید ، شما باعث شدید که برای مردم به خصوص جوونا دل و دماغ نمونه ، شما با وضعیت نا بسامانی که از نظر اقتصادی پیش آوردید شادی و شادابی رو از اونا گرفتید.

من نمی گم این حرفا درسته یا نادرست ، یا اینکه چقدرش درسته قصد محاکمه یا دفاع از کسی رو هم ندارم

فقط دلم می خواد یه نگاه واقع بینانه به علل این افسردگی عمومی بندازم ، ابایی هم از شنیدن انتقاد و حتی احیانا ناسزا ندارم

اما بذارید یه حرف بزنم : می خوام بگم اگه مشکلات اقتصادی علت این افسردگی عمومیه پس جوونایی که سر سفره باباشون نشسته اند و از خرج و دخل زندگی اطلاع چندانی ندارن چرا بیشتر از همه به دلتنگی و غم  گرفتارند ؟ چرا اونا بیشتر از همه سراشون تو لاکشونه و از شور جوونی در وجودشون خبری نیست ؟

پس معلوم می شه مشکل باید چیز دیگه باشه که شاید به بر آورده نشدن خواستهای اونا بر می گرده .

شایدم اونا انتظاراتی دارن که دیگران یا ازش بی خبرن و یا اگه خبر دارن حاضر نیستند اون خواستها رو به رسمیت بشناسن .

شاید ...